Stoute jongen! De School of Media (stoer, Engels!) te Windesheim Zwolle was diep gekwetst en teleurgesteld na het lezen van mijn blog. ‘Het voelt gewoon niet als een prestatie’, schreef ik in 2009 (!) brutaal over mijn journalistiekdiploma. Op de uitreiking kwam mijn begeleidster hierop terug. Ze zei niet dat ik trots moest zijn op mijn ‘prestatie’, maar dat ik trots was. Ik had iets wonderlijks geflikt: een diploma journalistiek! Ik schudde mijn hoofd.
Het werd geen praatje over mij, mijn fratsen onder de loep, of een succeswens voor mijn toekomst, maar een persoonlijk verwijt. Een dictatoriaal ‘hoe-durf-je-dat-te-schrijven’. Zonder vraagteken. Hoe kon ik mijn diploma journalistiek, een hbo-opleiding nog wel, vergelijken met een veterstrikdiploma? En dan ook nog beweren dat ik met laatstgenoemde meer moeite had!
Nee, hbo-journalistiek op het Windesheim in Zwolle stond hoogaangeschreven en mijn kritiek was gewoon populaire en hautaine kletspraat. ‘Je moeder is trots op je, dus jij moet het ook zijn’, besloot mijn begeleidster. Pak je diploma en wegwezen. Ferme tik op mijn vingers. Volgende leerling…. (Die natuurlijk wel een gezellig afscheid kreeg. Zij wel.)
Twee jaar later: de NVAO tikt de hogeschool voor journalistiek Windesheim in Zwolle op de vingers. Dertig gecheckte afstudeerscripties voldeden niet aan het gewenste niveau. Opdoeken, vinden experts. Het woordje ‘opdoeken’ valt en plotsklaps heerst er crisis binnen de School of Media. Neuzen vallen uit de lucht. Hoe heeft dit ooit kunnen gebeuren?
Het is trouwens een hoop onsin. Je leerdt best veel in de joernaliestiek oplijding van de #windesheim.
— Stefan Popa (@SCPopa) December 21, 2011
Ik denk terug aan het moment in de grote zaal. Voorin, in het geslaagdenbankje dat voor mij snel transformeerde in het beklaagdenbankje. De teleurstelling in de blik van de leraren. Pijnlijk. Des te pijnlijker omdat het uiteindelijk de student is die teleurgesteld moet zijn. Zoals ik, en achter de schermen meerderen met mij, voorspelde: het niveau is nietig.
Ik hoef niet trots te zijn op mijn diploma, omdat ik door grove fouten geen diploma meer heb. Ook al hoor ik bij de hbo-waardige studenten (wat nog maar moet blijken – zeker na deze strijd), de ophef zorgt voor een waardeloos stukje papier met cijfers.
Dat maakt niet uit. Ik heb mijn weg gevonden. Binnenkort ben ik namelijk ook te boeken als spreker. Bij diploma-uitreikingen bijvoorbeeld. Wanneer het Windesheim zijn journalistiekleraren op cursus stuurt, wil ik best een woordje spreken als ze hun certificaat in ontvangst nemen. Gratis. Dat de geslaagden ‘maar trots moeten zijn op wat ze bereikt hebben’.
Ik heb mijn gram gehaald. Maar het mag best een onsje meer zijn.
En nog meer:
En nog iets meer:
IIk schreef dit op