Bij aankomst demonstreren de eigenaressen van de kampeerplaats een cirkeldans. Ze verontschuldigen zich voor de transistorradio. “Er zou een zigeunerband komen, maar ja.” De ander maakte de zin af met een schelle lach. Met stuntelige vervoering houden ze elkaars hand vast en schuifelen door het gras, aangemoedigd door blikkerige violen en een accordeon. Met hun vrije hand nodigen ze mij uit, maar ik weiger. Ik hoop dat mijn reisgenoten bijvallen, want ik voel mij niet op mijn gemak als er een cirkeldans wordt opgevoerd die geen cirkel is.
De heuvels als tienerborstjes verkleuren onder de herfstzon. Nog steeds begrijp ik niet waarom de eigenaressen een kampeerplaats in Walachije zijn begonnen. Ik kan mij niet voorstellen dat ze ervan kunnen leven. Dat heb ik ze ook gezegd. Als er geen klanten waren, rookten ze hasj en hadden ze het goed. Ja, ja.
Een bediende gaat rond met gekookte botjes. De juffrouw naast mij pijpt het merg uit het bot. De eigenaressen pogen nogmaals de toeschouwers mee te laten dansen. “Doe toch mee, papa,” smeekt de knapste. Met een zucht leg ik het bot onaangetast terug. Wanneer ben ik opgehouden met leven, vraag ik mijzelf af. Mijn dochter kust mijn hand als ik hem aan de hare overgeef. In de verte trekken ezels een huifkar met zigeuners de berg op.
IIk schreef dit op