Moe

Het huis zucht en steunt de bewoners wakker. ‘Het is goddomme een gotspe,’ vloekt de ooit zo vrome vrouw, terwijl haar man de absente slaap uit zijn ogen wrijft. Zacht zingt de wind hen naar de keuken, waar ze met een pannetje en warme melk met honing de slaap proberen te brouwen. De vloer van oud hout protesteert bij elke stap. ‘Klote Polen.’

Twee straten verderop blèren twee katers om grondgebied. De bewoners horen alles en dat is meer dan ze lief is. Zo lusten de overburen er wel pap van. ‘Dat krikt het gemiddelde van de straat op,’ verzucht de man, luid melk met honing slurpend.

Been- en armharen verrijzen omdat de wind in het huis huishoudt. Ooit zat er een buitenmuur in de keuken, maar ooit was vorige zomer. Nu hangt er blauw bouwzijl, opgeknoopt door de man des huizes om Mama Natuur buiten te houden. Zonder succes.

Hij krijgt een idee – ‘een prima idee zelfs,’ zegt vrouwlief na het horen van het plan, en dat wil wat zeggen. De laptop wordt opengeklapt, een site wordt bezocht en een bericht wordt getikt. ‘We leven toch in een democratie?’

Geachte voerman Wilders,

Wij (mijn vrouw Ingrid en ik) zitten met een probleem. Twee jaar terug hebben we een prachtig huisje gekocht voor een prachtig prijsje. Er moest wel wat aan gebeuren natuurlijk. Isoleren, muurtje weg, muurtje bij, beetje stukadoren, beetje schilderen, uitbouw naar achteren en een nieuwe keuken. U kent het wel.

Het probleem is het volgende: de Polen die wij hebben ingehuurd komen niet meer, maar ze zijn wel begonnen met slopen. We missen een buitenmuur. En het is winter, voerman, dat weet u net zo goed als ik. We ontbijten met muts, sjaal en handschoenen, alsof we elke morgen een Hollands kinderfeestje vieren. En slapen doen we al helemaal niet meer.

Wat kunnen we hieraan doen? Ik heb de Polen gisteren nog gebeld. Ze weigeren botweg om de klus af te maken, ook al bied ik ze het dubbele bedrag (wat godzijdank nog altijd de helft is van de Nederlandse norm). Ook heb ik gesproken met enkele Bulgaarse, Roemeense en Tsjechische aannemers, maar zij bedankten vriendelijk. De Roemeen zei letterlijk dat mijn vrouw en ik ‘zelf de handen uit de mouwen moesten steken’. Ik kende het gezegde niet, maar hij bedoelde dat wij het werk moesten verrichten. Moet u nagaan!

Die Polen, Roemenen en andere MOE-landers willen niet meer voor ons Nederlanders werken. Ik wil u toorn niet wekken, voerman, maar u blijkt de oorzaak van onze verdwenen muur. Daarom onze vraag: kunt u uw toon temperen en uw Meldpunt MOE-landers deleten? Voor Nederland, voerman?

Met vriendelijke groet,

Henk

‘Proberen kan altijd, zei moe vroeger,’ zegt de vrouw. Ze zet de twee mokken in de gootsteen en giet er water in om de restjes honing los te weken. De man klapt de laptop dicht en beklimt de trap naar boven. De slaap wil nog steeds niet komen, de overbuurman daarentegen wel. Zijn importbruid van hongaarsezoekthollander.nl is onverzadigbaar. Ze proberen de overburen te negeren en zuchten zichzelf in een lichte, ontoereikende dommelroes.

In Den Haag opent voerman Wilders zijn e-mail. Zijn vrouw vraagt nieuwsgierig waarom de blonde PVV-leider moet lachen. ‘Veertigduizend en één,’ zegt hij triomfantelijk en doet een volksdansje met zijn beminde.

Het water in de mokken is bevroren. ‘Gotspe,’ moppert de vrouw opnieuw na de zoveelste geeuw. Henk en Ingrid zijn moe.